02/09/2015, Heinz-Uwe Haus, «Search for a memory of discontinuous fragments»

1.

Reflecting upon European identity, we not only remember our history and look ahead towards future developments, but we also engage in forms of analysis that bring into play normative standards by which actual developments are judged in view of unrealized possibilities. Life is a dream and the world a stage. Thus understood, our memory is internally connected with hope, with the tenacious determination not to reduce history to a series of empirical events, but to judge and evaluate it both emotionally and morally. We do this to enhance the opportunities to experience and to increase the room people have to articulate what is more important for them and to increase the changes that they will be heard and understood by others. Fact is, Western consciousness of and reflection upon theatre making is within the Ancient Greek confines as mimesis or representation. Its utilization is not composed of items of content, but “an experience of the qualities or forms of human consciousness”(1). The personages are characters dramatizing themselves. There self-consciousness is in search of an action, which speaks for itself.

2.

If this precept so understood is explicitly held in mind, the primacy of the person looms so large that the secondary and derivative character of the state as a necessary, but limited, earthly institution, and not more, becomes sharply apparent. The state ceases to be seen as an institution universal and co-extensive with the sum of human relations that is called society. It becomes possible for political theory to break out of the bonds imposed on it by the men of genius who created it, to overcome the limits of the conditions of the Greek consciousness,    and to attain the deeper understanding accessible to it on the basis of the Western doctrine of the person.

In other words, the question is not, to reconcile the ancient texts to 21st century demands, but how to “translate” them (not “interpret”) through theatricality. The challenge is: How can directors, engaged in the production of Ancient Greek plays, utilize both historical content and modern social circumstances to better serve the needs of today’s theatre audience?

3.

Since the aesthetic revolution of the 1920th, “the present dictates the past we use and remember”.(2) The past is called forth and “saved” by the needs of “now”. Unlike the Hegelian idealist perspective in which historical reason shapes historical evolution in an ever-perfecting progression, for today’s theatre work, memory is the central category of historical consciousness.

If the past is created through the needs of the present, history cannot be seen as a linear continuity, as a narrative with fixed and casual episodes. It is, after all, the victors who compose the narrative with fixed and casual episodes. Whatever re-readings of the Peloponnesian War or World War II we are offered: always they determine the “functional value” of the past, and compose a “continuum” that regularly excludes the story of the vanquished. In order to overcome this historicist hold on the past to those excluded, I propose a view of history that would imitate memory, stressing the breaks and interruptions of the past and created in the form of discontinuous fragments.

4.

In 1989 we reached neither the end nor the beginning of history. But the democratic awakening of the Middle and Eastern European nations and its unifying force for the continent is the dominant quality and measure. From Estonia to Cyprus, in Wales and Silesia, for the citizens of Bucuresti, Athens and Berlin count the same standards for critique and the normative justification for practical humanizing activities motivated by critical analysis and practical solidarity. It is the individual person and its unique worth that is at the center of most humanist traditions of such different cultural roots. But then again: what is this individual person? How should we envisage its identity, characteristics and capabilities? In view of the need for “self-dramatization”, it is clear that we can no longer meaningfully picture the individual person according to the modern model of the subject as a rational, self-contained, disembodied and autonomous person. It is precisely this humanistic and fallocratic model of the subject that has fallen prey to such a load of convincing critique during the division of Europe. Therefore it is more than ever important to remind theater makers: “We must learn to see more, to hear more, to feel more.”(3)

My central contention would be that any model of the subject as a multiple entity has a chance to enlighten, if it opens itself for the experiences, feelings and thoughts of a great many individuals in post-1989 society. In my opinion and experience, this practical, individualized and embodied humanism of the self-liberated also contains a promise for the self-consciousness.

As long as we use all dialectical tools to grasp the changing reality before our eyes we will gain the critical concept, which enables theatre to serve the needs of its audience: “to show how it is what it is, even that it is what it is, rather than to show what it means.” (4)

(Excerpt)

Notes

  1. Susan Sontag: On Style, in: Against Interpretation, Dell Publishing Co., New York, 1969, p. 36
  2. Ibid, p. 37
  3. Ibid, Against Interpretation, p. 23
  4. Ibid, p. 23
Posted in Θεωρία Θεάτρου | Σχολιάστε

6/07/2015, Φανή Μυρωνακη, «Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΩΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ-Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΩΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ. ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΑ»

paxni foto 5 Τζαμαργιάς

Για να διαβάσετε κάντε κλικ εδώ

Posted in Θέατρο και Εκπαίδευση | Σχολιάστε

25/06/2015, Απολογισμός Έργου με τίτλο «Το Θέατρο ως μορφοπαιδευτικό αγαθά και καλλιτεχνική έκφραση στην Εκπαίδευση και την Κοινωνία» του Προγράμματος «ΘΑΛΗΣ»

Το ερευνητικό Πρόγραμμα με τίτλο «Το Θέατρο ως μορφοπαιδευτικό αγαθό και καλλιτεχνική έκφραση στην Εκπαίδευση και την Κοινωνία», με κωδικό 70/3/11583 που εντάσσεται στα Προγράμματα «ΘΑΛΗΣ» του ΕΚΠΑ, εγκρίθηκε στις 01/01/2012 με αριθμό MIS: 375274 και άρχισε να υλοποιείται στις 01/04/2012 με διάρκεια 4 ετών και προβλεπόμενη ολοκλήρωση στις 30 Σεπτεμβρίου 2015.

Το Τεχνικό Δελτίο του έργου που ενεκρίθη, περιλαμβάνει τις ακόλουθες δράσεις με τα αντίστοιχα παραδοτέα :

ΔΡΑΣΗ 1 : «ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΤΕΧΝΙΚΗΣ ΣΤΥΡΙΞΗΣ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ  ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ«

ΔΡΑΣΗ 2 : «ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ«

ΔΡΑΣΗ 3 : «ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ. ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΑΓΑΘΟ «

ΔΡΑΣΗ 4 : «ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ«

ΔΡΑΣΗ 5 : «ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΩΔΙΚΕΣ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ«

ΔΡΑΣΗ 6 : «ΘΕΑΤΡΟ: ΔΙΑΦΥΛΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΑΓΩΓΗ. Ο ΨΥΧΟΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ ΘΕΑΤΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ«.

Στο πρόγραμμα , εκτός από το Πανεπιστήμιο Αθηνών ,μετέχουν με μέλη ΔΕΠ τα πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης, Πατρών , Ιωαννίνων, Κρήτης, Αιγαίου και Θράκης, ενώ από το εξωτερικό τα πανεπιστήμια Paris XII-Creteil, Salento και Valencia. Ο συνολικός αριθμός των συνεργατών ανέρχεται σε 35 άτομα., μέλη ΔΕΠ, μεταπτυχιακούς φοιτητές, υποψήφιους διδάκτορες ,ειδικούς επιστήμονες και καλλιτέχνες του θεάτρου.

Τα παραδοτέα των δράσεων είναι τα ακόλουθα :

–        Τρείς διδακτορικές διατριβές

–        Τρείς μεταδιδακτορικές έρευνες

–        Ένα Λεύκωμα με τα Αθηναϊκά Θέατρα

–        Δυο DVD για τη διδακτική και εφαρμογή των τεχνικών του Θεάτρου στην Εκπαίδευση

–        54 Δημοσιεύσεις (25 με κριτές, 29 χωρίς κριτές)

–        Άνω των 50 ανακοινώσεων σε επιστημονικά Συνέδρια , Συναντήσεις και Ημερίδες στην Ελλάδα και το εξωτερικό

Δυο είναι οι τομείς, στους οποίους αναπτύσσονται οι δράσεις, σύμφωνα με τον τίτλο του Προγράμματος.

Ο πρώτος έχει να κάνει με το θέατρο ως μορφοπαιδευτικό αγαθό, κοινωνικό και καλλιτεχνικό φαινόμενο στην κοινωνία και ιδιαίτερα τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Στο επίπεδο αυτό, πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις επιστημονικού και καλλιτεχνικού χαρακτήρα, έγιναν ανακοινώσεις σε πανελλήνια και διεθνή συνέδρια, δημοσιεύσεις σε Πρακτικά Συνεδρίων και σε περιοδικά στην Ελλάδα και το εξωτερικό με ή χωρίς κριτές και εκπονήθηκε μια διδακτορική και μια μεταδιδακτορική έρευνα.

1.Μεταδιδακτορική έρευνα     

1.1 Μαρία Δημάκη–Ζώρα, «Σύγχρονες τάσεις στην εξέλιξη της νεοελληνικής δραματουργίας.  Ο λόγος των κειμένων»

Η εργασία έχει ολοκληρωθεί και υποστηριχθεί

1.2 Χρυσούλα Κεφαλά «Σύγχρονες μορφές Λαϊκού Θεάτρου & Θεάματος για ανήλικους θεατές»

Η εργασία έχει ολοκληρωθεί και υποστηριχθεί

1.3 Παναγιώτης Μανιάτης  «Ο διαπολιτισμικός ρόλος του θεάτρου για παιδιά και νέους. Εμπειρική έρευνα διερεύνησης της επίδρασης του στα στερεότυπα».

Η εργασία έχει ολοκληρωθεί και υποστηριχθεί

2.Διδακτορικά

2.1 Κωνσταντίνα Σοφιάδου «Ευρωπαϊκή συνείδηση και ελληνική ταυτότητα. Η πρόσληψη του αρχαίου δράματος στην Ελλάδα μέσα από σύγχρονες ξένες παραγωγές (1980 -2010)»

Η εργασία έχει ολοκληρωθεί και υποστηριχθεί.

2.2  Φανή Μυρωνάκη  «Ο δάσκαλος ως σκηνοθέτης – ο σκηνοθέτης ως δάσκαλος. από τη διδασκαλία στη σκηνοθεσία και αντίστροφα»

Η εργασία έχει ολοκληρωθεί και υποστηριχθεί.

2.3Χρυσούλα Τσιφλίδου «Η διακειμενικότητα στο μυθιστορηματικό έργο του Ευγένιου Τριβιζά. Σύγκριση με τον θεατρικό λόγο του συγγραφέα».

Η εργασία έχει ολοκληρωθεί και υποστηριχθεί.

3. Εκδοτική Δραστηριότητα

3.1 Πρακτικά Συνεδρίου: 2oυ Forum Νέων Επιστημόνων «Θέατρο και Θεατρικές τεχνικές στην Αγωγή και την Εκπαίδευση», Αθήνα 2015, (e–book)

3.2   Λεύκωμα : Αθηναϊκά Θέατρα, Αθήνα: εκδ. Ταξιδευτής, 2015

3.3  Περιοδικό :Gramma ( Αγγλόφωνο περιοδικό του Τμήματος Αγγλικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)- Αφιέρωμα στο Αρχαίο Δράμα  ( ‘’Strangling with the Classics: About Locality and Globality’’)2014

3.4 Πρακτικά Συνεδρίου :Πάμμουσος Παιδαγωγία. Η Παιδαγωγική του Θεάτρου, Αθήνα: εκδ. Ταξιδευτής, 2014

3.5 Πρακτικά Συνεδρίου :Η σύνοδος των τεχνών στο σημερινό σχολείο, Αλεξανδρούπολη 2014, (e–book)

3.6 Εγχειρίδιο Σημειώσεων Θεατρικής Παιδείας για εκπαιδευτικούς Α΄/βάθμιας και Β΄/βάθμιας Εκπαίδευσης, Αθήνα 2014  (Β΄ τόμος)

3.7 Εγχειρίδιο Σημειώσεων Θεατρικής Παιδείας για εκπαιδευτικούς Α΄/βάθμιας και Β΄/βάθμιας Εκπαίδευσης, Αθήνα 2013 (Α΄ τόμος)

4. Διοργάνωση επιστημονικών Συναντήσεων (Ημερίδες, Συμπόσια, Συνέδρια)

4.1. Εναρκτήρια πανηγυρική εκδήλωση για την παρουσίαση του Προγράμματος ΘΑΛΗΣ «Το Θέατρο ως μορφοπαιδευτικό αγαθό και καλλιτεχνική έκφραση στην Εκπαίδευση και την Κοινωνία» (Αθήνα, 21 Οκτωβρίου 2012)

4.2 «Πάμμουσος Παιδαγωγία. Η παιδαγωγική του Θεάτρου» (Αθήνα, 22-24 Νοεμβρίου 2013)

4.3 «Η σύνοδος των τεχνών στο σημερινό σχολείο» ( Αλεξανδρούπολη ,31 Μαΐου- 1 Ιουνίου 2014 )

4.4 «2ο Forum Νέων Επιστημόνων: Θέατρο και θεατρικές τεχνικές στην Αγωγή και την Εκπαίδευση», (Αθήνα,21-23 Νοεμβρίου 2014),

4.5 «Τέχνη και Πολιτισμός στο Σχολείο του 21ου αιώνα» (Αθήνα, 13-14 Ιουνίου 2015).

4.6 «Τέχνη και Πολιτισμός στο Σχολείο του 21ου αιώνα» ( Αλεξανδρούπολη, 21 Ιουνίου 2015)

4. 7 Καταληκτήρια συνάντηση για την επιτυχή ολοκλήρωση του Προγράμματος ΘΑΛΗΣ «Το Θέατρο ως μορφοπαιδευτικό αγαθό και καλλιτεχνική έκφραση στην Εκπαίδευση και την Κοινωνία» (Αθήνα, 4 Ιουλίου 2015)

5. Διοργάνωση επιμορφωτικών Σεμιναρίων

5.1  Βιωματικό Σεμινάριο Θεατρικής Παιδείας για εκπαιδευτικούς διάρκειας εβδομήντα (70) ωρών  που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στο διάστημα από 2/3/2013 μέχρι 21/4/2013.

5.2  Βιωματικό Σεμινάριο Θεατρικής Παιδείας για εκπαιδευτικούς διάρκειας εξήντα (60) ωρών που πραγματοποιήθηκε στην Αλεξανδρούπολη στο διάστημα από 23/2/2013 μέχρι 16/4/2013.

5.3 Βιωματικό Σεμινάριο Θεατρικής Παιδείας για εκπαιδευτικούς διάρκειας εξήντα (60) ωρών που πραγματοποιήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης στο διάστημα από 2/3/2013 μέχρι 21/4/2013.

5.4  Επιστημονική Ημερίδα για εκπαιδευτικούς με τίτλο «Το σκηνικό δοκίμιο ως μέθοδος προσέγγισης της Λογοτεχνίας», που έγινε στις 14 Δεκεμβρίου 2013 στο Ρέθυμνο

5.5 2η Επιστημονική Ημερίδα για εκπαιδευτικούς με τίτλο «Το σκηνικό δοκίμιο ως μέθοδος προσέγγισης της Λογοτεχνίας», που έγινε στις 9 Μαΐου 2014 στο Ρέθυμνο

6. Καλλιτεχνικές δραστηριότητες

Παραγωγή ενός διπλού DVD με τη συμμετοχή επιστημόνων (Θόδωρος Γραμματάς), καλλιτεχνών του θεάτρου (Λάκης Κουρετζής, Τάκης Τζαμαργιάς , Μάγκυ Μοντζολή), θεατροπαιδαγωγών (Συμεών Παπαδόπουλος, Αντώνης Λενακάκης), μουσικών –εκπαιδευτικών (Βασίλης Πανόπουλος), οι οποίοι με θεωρητικό λόγο αλλά και ασκήσεις εφαρμογής παρουσιάζουν το ευρύ φάσμα της έννοιας «Θέατρο στην Εκπαίδευση», από θεατρολογική- παιδαγωγική, αλλά και καλλιτεχνική-ψυχαγωγική διάσταση, προτείνοντας ένα έγκυρο χρηστικό βοήθημα για τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι εκόντες-άκοντες εμπλέκονται με τη θεατρική  Αγωγή και την αξιοποίηση θεατρικών τεχνικών στη διδασκαλία τους.

7. Λεύκωμα  : Αθηναϊκά  Θέατρα 

Αποτελεί μια επιστημονική και καλλιτεχνική δημιουργία, με μεγάλο βαθμό πρωτοτυπίας, αφού για πρώτη φορά στην ελληνική θεατρολογική έρευνα παρουσιάζεται μια συστηματική καταγραφή των αθηναϊκών θεατρικών χώρων ταξινομημένων κατά κατηγορία  (υπαίθριοι χώροι, επίσημες κρατικές σκηνές, βιομηχανικοί χώροι, θέατρα πειραματισμού και πρωτοπορίας ,κεντρικές σκηνές).

Η κατηγοριοποίηση γίνεται με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια, που τεκμηριώνουν την επιλογή της  συγκεκριμένης μεθόδου, ενώ το θεωρητικό μέρος τεκμηριώνεται με πλούσιο και καλλιτεχνικά άρτιο φωτογραφικό υλικό από βασικά αντιπροσωπευτικά θέατρα και σκηνές των εν λόγω κατηγοριών.

Η εργασία έχει ολοκληρωθεί

Posted in Ανακοινώσεις | Σχολιάστε

17/06/2015, Theodore Grammatas, «From the Pictorial Symbols of the Theatre to the Virtual Symbolasation of the Real»

images_53

Για να διαβάσετε κάντε κλικ εδώ

Posted in Θεωρία Θεάτρου | Σχολιάστε

17/06/2015, Παναγιώτης Μανιάτης, «Το θέατρο για παιδιά και νέους ως μέσο ανατροπής των στερεοτύπων. Η περίπτωση της παράστασης Μια γιορτή στου Νουριάν»

nourian-3

Για να διαβάσετε κάντε κλικ εδώ

Posted in Θέατρο για Ανήλικους Θεατές | Σχολιάστε